Λίγα λόγια για το “Roma 5 design”…

Η έναρξη της δραστηριότητάς μας ανάγεται στο…μακρινό 1981. Όμως ακόμα πέντε χρόνια νωρίτερα, ο παραγωγικός μας προσανατολισμός μάς είχε καταστήσει πολύτιμους συνεργάτες και προμηθευτές μιας σειράς πρωτοποριακών επιχειρήσεων στην Αθήνα και την Θεσσαλονίκη. Όσοι γνώρισαν το “ΜΟΝΟ” , το “ΟΙΚΟΣ” (του οποίου υπήρξαμε συνιδρυτές ), το “OPUS” ,το “ΜΟΝΟΔΡΟΜΟΣ” στην Αθήνα, το “Design Market”, το “DOMUS” στη Θεσσαλονίκη έμαθαν αργότερα, ποιοι δημιουργούσαν στο παρασκήνιο τις αισθητικές και τεχνικές εκπλήξεις. Η μεγάλη επιτυχία και αποδοχή των προϊόντων που διακινήθηκαν τότε έβαλε με καθαρό τρόπο και γρήγορα κάποια επιτακτικά διλήμματα: Προτεραιότητα το εμπορικό κέρδος ή παρακολούθηση του “Industrial Design” ως εξελισσόμενης μορφής τέχνη. Αλλά με πιο σαφή τρόπο το ερώτημα ετίθετο ως εξής: Στην απόλυτη πλήξη της κυριαρχίας του εμπορεύματος υπήρχε περίπτωση, κάποια αγαθά να αποκτήσουν πολιτιστική πνοή και περιεχόμενο; Και ακόμα πιο πέρα υπήρχε χαραμάδα για να ξεφύγουμε από την πολιτιστική βιομηχανία όπως την όριζε και την απέρριπτε ο Theodor Adorno;

Αυτές οι θεωρητικές μας αναζητήσεις μαζί με την συνεχή , υπερκινητική μας δράση δημιούργησαν ρήξεις. Κινηθήκαμε αυτόνομα, δημιουργήσαμε το Roma 5 design. Όσοι μας παρακολούθησαν και εξελίχτηκαν μαζί μας παράλληλα από τότε, γνωρίζουν: Δεν ρίξαμε νερό στο κρασί μας. Σε ένα κοινό που μας εμπιστεύτηκε, υποδείξαμε μία κατεύθυνση, γνωστοποιήσαμε μεγάλους σχεδιαστές του 20ου αιώνα και τις δημιουργίες τους. Αμέτρητα προϊόντα που προωθήσαμε στη μακρά πορεία μας, έφεραν γνωρίσματα αξιοπρέπειας στη κατασκευή τους και “φρέσκου βλέμματος” στη γραμμή τους. Επρόκειτο για γνωρίσματα του Industrial Design όπως ακριβώς επιτάσσει η σχετική θεωρία και οι καταστατικές αρχές του: τεχνοσχηματική τελειότητα για ένα κόσμο χαρούμενο, υποφερτό και καλύτερο. Σε αυτό ακριβώς επιμένουμε ακόμα. Ούτε βήμα πίσω.

Το 1988 προχωρήσαμε παράλληλα με τη δουλειά μας, στην έκδοση ενός θεμελιακού θεωρητικού έργου για το Design: την “Εισαγωγή στο βιομηχανικό σχέδιο, ιστορία της παραγωγής εν σειρά ” του Dorfles. Με αυτό τον τρόπο τέθηκαν πιο ολοκληρωμένα τα ζητήματα. Το βιβλίο αυτό διδάσκεται ακόμα στις σχετικές σχολές που υπάρχουν στη χώρα μας. Όποιος ασχολήθηκε διεξοδικά με το θέμα, το έχει στη βιβλιοθήκη του.

Το 1999 εγκαταστήσαμε την εμβληματική βιβλιοθήκη της Αρχιτεκτονικής Σχολής του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου. Έργο τιμητικής σημασίας για εμάς. Πολλοί νέοι αρχιτέκτονες πέρασαν και περνούν ατέλειωτες ώρες εκεί, τα υπέροχα αισθήματα που νιώθουν στον χώρο της, είναι για εμάς ενέργεια και δύναμη. Ακολούθησαν κι άλλες δημόσιες βιβλιοθήκες, οι καλύτερες: “Βιβλιοθήκη του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου” ,” Βιβλιοθήκη Ισότητας των Γυναικών”, “Βιβλιοθήκη των Σχολών του Εμπορικού Ναυτικού” κ.α.

Αυτό όμως που μοιάζει παράδοξο σ’ αυτή την ιστορία είναι το εξής: Τολμήσαμε να υιοθετήσουμε νέα υλικά και εξελιγμένες τεχνικές, που δύσκολα αποδεχόντουσαν αμέσως οι άλλοι. Ας απαριθμήσουμε μερικά: Με την πρώτη εμφάνισή της την ηλεκτροστατική βαφή, πρέσσες υψισύχνων ρευμάτων, κοπές σε μέταλλα με πλάσμα, Lazer, Water Jet. Οι κατεργασίες ξύλινων επιφανειών με CNC και “κέντρα εργασίας”.Το MDF ή σύνθετη ξυλεία. Κινηθήκαμε με άνεση σ’ αυτές τις χρήσεις.

Γνωρίζει μήπως κανείς κάποιους άλλους που αντέξανε σε τέτοια πορεία; Που τα δώσανε όλα για την Αισθητική τους που είναι και Ηθική τους ή και το αντίστροφο;